Mima

Yeryüzü yaşanılmaz bir hâle gelmiş, hayatta kalanlar "Son İnsan Şehri" Lacivitas‘ta sıkışıp kalmış, yönetim hakkının sadece Mima liderlerinde olduğu, insanların ölmemek için tek bir çareye tutunduğu kabus gibi bir yıl: 2020... Neydi insanları hayata bağlayan, gelecek adına hâlâ umutlu olmalarını sağlayan şey? Öldürücü bir rutin eşliğinde performans göstermek. Yani sabahtan akşama kadar kusursuz biçimde, asla hata yapmadan ve sürekli istenilenleri yerine getirerek çalışmak. Hırsın, kibrin ve her türlü kötülüğün ortasında bir kalbe sahip olduğunu unutmak... İşte bu soluksuz itaat ve hiç bitmeyen olağanüstü disiplin altında her şeyi değiştirebileceğine ve insanlığa yeniden umut olacağına inanan tek bir insan vardı: Alaz. O, bir taraftan verilen görevleri yerine getirirken diğer taraftan sürekli sorguladı. Bataklıkta yaşadığının farkında olsa da âşık oldu. Bitirilmesi gereken sayısız işe rağmen yaralarıyla yüzleşti. Kendi derdine derman bulamazken insanlığa derman oldu. Başarıyla başarısızlık arasında hissettiği endişe, onun her şeyiydi... Mima, yaşamında her zaman anlam arayanlar için eşsiz bir roman. Gerçeğin tüm acımasızlığını hissettiren gerilim yüklü bir distopya. Her satırında sarsan, tansiyonu hiç düşmeyen, aşkları ve çocukluk yaralarıyla, çizimleri ve şarkılarıyla kusursuz bir edebiyat resitali…