Kir Zincirlerini Osmanli

Tarih, kölelestirebilir bizi. Aklimizi, fikrimizi, dünyamizi, hatta rüyalarimizi bir demir kafes icine alir ve kendi elimizle cattigimiz umarsiz bir kültürel hapishaneye dönüsebilir. Bu umutsuzluk pinarinin yani basinda susuzluktan catlariz. Baktigimiz aynalardan nefret ederiz. Ve sonra sevgili hapishanemizden özlem duyulan bir dönem icad eder ve buna Cag deriz. Ah o Altin Cag, bizi birakip nerelere gitmis, ufuklarimizi terk etmistir Oysa tarih özgürlestirebilir bizi. Gönüllü hapishanemizden firar yollarini gösterebilir, yer altindan tüneller kazmamiza yardimci olabilir. Yani basinda susuzluktan kirildigimiz pinarin varligini hatirlatabilir bize. Yapmamiz gereken seyin, sadece agzimizi suya degdirmek oldugunu fisildayabilir. Özgürlestirir bizi kendisini ve kendimizi icerisine tiktigimiz kafesin kapilarini bir bir actikca. Osmanli tarihi, sessiz sedasiz bir devrim yasiyor son yillarda. Icerisini tikildigi kafesin, kendisini kendimizi bagladigimiz zincirlerin agirligindan kurtulmaya basliyor ve evine dönüyor. Mustafa Armagan, tarihin balta girmemis ormanlarinda ciktigi kesif yolculugunda Osmanli tarihinin bilinmeyen sayfalarini acarken, önünüze, ayni zamanda haksiz yere horlanmis, itilip kakilmis bir tarihin kefaretini de ödüyor. Ona göre Osmanli hala yasiyor ve bizi küresel cagin carklari arasinda un ufak olmaktan koruyacak usturuplu tutamaklar uzatiyor. Kir Zincirlerini Osmanli, Osmanlida gizli özgürlesme potansiyelini aciga cikaran ve bugünün hapishanesine tikilmis bizlere, caglarin tabakalari arasinda beyaz güvercinlere ismarlanmis altin mesajlar yollayan bir kitap. Bir baska deyisle, tarihimizin özgürlesme macerasina acilan bir pencere.