Yedinci Gün

Kendimi, ormanina geri dönen agac, nehre karisan bir damla su, topraga dönen bir toz zerresi gibi hissediyordum. Her yeni gelen siyah kurdeleli tipki bir sesin sessizlige karismasi gibi yerine oturuyordu. Atesin cevresindeydik. Derin bir issizligin ortasinda binlerce söz havada ucusuyordu. Sayisiz kücük ve aciz canin kendi kendine anlattigi hikayelerdi bunlar. Her biri veda ettigi öteki dünyada dönüp hatirlamak istemedigi talihsiz seyler yasamisti. Hepsi yalniz ve caresizdi. Buraya kendi yasimizi tutarak gelmistik, ancak bu zümrüt yesili senlik atesinin cevresinde toplandigimizda, artik hicbirimiz yalniz da degildik caresiz de. Yang Feinin dogumu gibi ölümü de hayret verici, olagandisidir. Öteki dünyada gözlerini actiginda kendisini bir sisin icinde dolasirken bulur. Yang Fei ölüdür ve henüz yakilmamis, gömülmemis diger ölülerle birlikte araftadir. Yedi gün süren bu araf yürüyüsünde kendisinden önce veya sonra ölenlerle karsilasir. Hem onlarin hikayelerini dinler hem de dünyada gecirdigi kendi kirk bir yillik yasaminin izini sürer. Ölümden sonra ne oluyor sorusunun ilginc bir yanit buldugu bu carpici Dantevari öyküde, ölümün bir sinir gibi ayirdigi iki dünya Yu Huanin usta kalemiyle benzersiz bir sekilde ic ice gecer. Yedinci Gün, Alper Dayioglunun Cince aslindan cevirisiyle