Dogu Akdenizde Osmanlilar ve Ruslar 1768-1812

Rus devleti ortaya ciktigi bölgenin kosullari nedeniyle denizlere ulasmayi önemli bir hedef olarak belirlemistir. Car Petronun yönetimi sirasinda bu hedefler sistemli bir politikaya dönüsmüstür. II. Katerina döneminde ise Rus deniz faaliyetleri Karadeniz ve Baltik Denizinin ötesinde Akdenize kadar uzanmistir. II. Katerina, 1768- 1774 Osmanli-Rus Savasi sirasinda bir Rus filosunu Baltik Denizinden Ingilterenin de destegi ile Akdenize göndermistir. Bu sefer sirasinda Ruslar Mora Yarimadasi, Adalar Denizi, Canakkale Bogazi, Lübnan ve Misir sahillerinde ciddi bir tehlike haline gelmistir. Her ne kadar cok büyük masraflara mal olmussa da bu dönemde Akdenizde yürütülen faaliyetler Rusyaya büyük bir söhret kazandirmistir. 1768-1774 Osmanli-Rus Savasi, Kücük Kaynarca Antlasmasi ile sona ermisse de gerek bu anlasmanin Ruslara sagladigi avantajlar gerekse de uluslararasi konjonktür ve Osmanli Devletinin zayifligindan istifade ile bundan sonra Ruslar, Akdenizden ilgisini bir daha kesmemistir. Büyük bir hevesle Karadeniz ve Akdenize ulasmak isteyen Ruslar icin en büyük engel Osmanli Devleti olmustur. Bogazlardan gecen Rus gemileri siki bir sekilde denetlenirken Akdenizdeki Rus deniz faaliyetleri de yakindan takip edilmistir. Ancak III. Selim, 1798de Fransizlarin Misira cikmasi üzerine Rusya ve Ingiltere ile bir ittifak yapmistir. 7 Adanin Fransizlardan alinmasi Osmanlilar ve Ruslari daha da yakinlastirmistir. Ne var ki bu yakinlasma sirasinda dahi iki devlet arasinda tam bir dostluk tesis edilememistir. Catisan Osmanli ve Rus cikarlari cok gecmeden de iki devleti tekrar bir savasa sürüklemistir. Catisan cikarlar arasinda 19 yüzyilda Dogu Akdenizde yeni bir denge olusmus ve bu denge icinde Kavalali Mehmed Ali Pasa da kendine bir yer bulmustur. Fransizlarin Dogu Akdenizde üstün konumunun yerini yavas yavas Ingilizler almaya baslamistir. Tüm bu gelismeler arasinda da Osmanli Devleti topraklarini olaganüstü bir gayretle muhafaza etmeye calismistir.