Domjeflöster

Dä Rähn wor en vertraute, unerbittliche Melodie en Kölle, e zähes, rhinisches Niesele, dat nit nur de Strooße jewäsche hät, sondern och direk en de Knoche kroch un do en fuchtije, melancholische Käl hingerloß. An däm spääte November-Ovend spillte dat Wedder en d’r Minorite-Strooß, em Schatte vun däm jootische Koloss vun St. Maria em Kapitol, e besondeß düster Stöck op däm schmitzije Finsterjlas vun Jupp Küppers Schnüffler-Bud. De Rinn vür’m Huus jurgelte wie e veschluckte Flöck. En Fraa koom eren. Se wor naß, ävver se wohr makellos. Dä Druppe op ihrem dunkele Lode-Mantel sching wie e Främdkörper, dä ihr nit zoustund. Se strahlte en unwiderlächliche, fas militärische Eleganz us. Ihr Hoor wore streng zo enem Knode jebonde, ihr Jeseech kantich, de Zöch wie en Steiße jemeißelt. Ihr Auge, deefschwaarz un unbewech, wore wie polierte Stahl – se reflekteerte dat Leecht vun d’r Schrievdeschlamp, ohne et jemols opzenemme. „Ich well dat Notizbuch vun däm huhwürdije Här Anselm vun Dahlen“, fuhr se fott. Jupp zoch zosamme. Domkapitular vun Dahlen – ene Name, dä mer en Kölle kenne däät. E bekannte Kärche-Historiker, en Iere-Domhär, vür zwei Woche unger mysteriöse Ömstäng fott. De Pollezei hät et als „tragische Zofäll“ affjedaat, e Falle en d’r Rhing, ävver de Rof-Köch brodelte met Jeschichte övver Ärpressung un dunkele kärkliche Machenschafte. Hä aatmet deef durch un schluckte dä Rauch-Jeschmack eraff. „Ich nemm d’r Job“, saat hä. De Wööt schmeckte nohm aale Kopper. „Ävver domet de Akte en mingem Kopp klar bliev, un weil ich Ihren Name nit wisse well, nenn ich Se vun jetz aan: De Dame em Rähn.“.