Cesurlara Davet

Bilip tanidigim tek yer burasi. Artik tamamen terk edilmislere ait, terk edilmis bir arazi. Biz de bu enlemlerde dogmus ve tüm iyi ruhlar tarafindan terk edilmistik... Gecmisini bilmeyen kisi gelecekten ümitli olabilir mi Mechul bir arazide, mechul bir zamanda, sadece kendilerinden haberdar iki kiz kardes Margarete ve Fritzi. Ve bu mechul arazinin altinda yillardir icin icin yanan dev bir kömür madeni; gecmisi, gelecegi, her türlü verimliligi ve ümidi yakip yok ediyor. Günden güne yok olan bu sehrin genc neslinin son temsilcilerinden Margarete ve Fritzinin tutunduklari tek dal, varligi tartismali eski bir nehir. Nehri bulunca, sanki her sey cözülecek. Oysa bilmedikleri ne cok sir, ögrenemedikleri ne cok bilgi var yillar öncesine dair... Köklerinin izini sürmek üzere yola cikan iki kardes gecmisin karanlik dehlizlerinde korkunc gerceklerle yüzlesiyor. Sahte bir güven duygusuyla uyusturulmaya calisilan bedenlerini ve zihinlerini ayik tutmaya cabalayan Margarete ve Fritziyi ait olmadiklari arazilerin müttefiki kilan tek seyse yabanciliklari oluyor. Edebiyat cevrelerinde adindan övgüyle bahsedilen Isvicreli genc yazar Dorothee Elmigerin ezber bozan bir distopik evrende gecen ilk romani Cesurlara Davet, okurlara karanlik ama umut dolu, deneysel ama tanidik, karmasik ama dengeli bir öykü vadediyor.